დიახ, ბრძოლას ყოველთვის აქვს აზრი – აუტიზმის სპექტრი და გამოწვევები/ რამდენიმე წლის წინ, ჩვენს ონლაინ გაზეთში, გავიდა ინტერვიუ ქართველ ემიგრანტთან ნუნუ ქათამაძესთან, რომელიც ესპანეთში, პატარა ქალიშვილთან გვანცა რატიანთან ერთად გადმობარგდა საცხოვრებლად.
ამის მიზეზი მკურნალობა იყო, რადგან გვანცას 2 წლის ასაკში დაუდგინდა აუტიზმის სპექტრი.
ბავშვის დედამ, გამოგვიგზავნა ემოციური წერილი, უკვე 6 წლის გვანცას წინსვლის და დედა-შვილის დაუღალავი ბრძოლის შედეგზე, თუ რაოდენ მნიშვნელოვანია მშობლების და სპეციალისტების კომპლექსური თანამშრომლობა.
თუ რამხელა ფსიქოლოგიურ წნეხს განიცდიან ამ დროს ოჯახის წევრები და როგორი მნიშვნელოვანია გვჯეროდეს საკუთარი თავის, მიუხედავად იმისა, რასაც არ უნდა გვეუბნებოდნენ სხვები.
ამიტომ ნუნუს წერილს უცვლელად გთავაზობთ:
„უფლის ნებით და რწმენით-სასწაულები ხდება!
მოგესალმებით და გიბრუნდებით მნიშვნელოვანი სიახლეებით. დიდი და რთული მუშაობის შედეგად, ჩემი ოცნება ახდა!!!
ა.წ. 13 იანვრამდე (დაბადების დღემდე) გვანცამ სასწაული საჩუქარი გამიკეთა, გადავიდა ჩვეულებრივ კლასში.
როცა ეს მითხრეს, მილიონი ემოცია აირია ჩემში. გამოვედი სკოლიდან და ნახევარი საათით ჩამოვჯექი იქვე. სიხარულის და ბედნიერების ცრემლებს მცვიოდა.
4 წლის წინ, გვანცას დიაგნოზი დაუსვეს და როცა ექიმმა მითხრა: „შეეგუე, არ ილაპარაკებსო“- პირველად ვიგრძენი, როგორ გასკდა მიწა და ვვარდებოდი უსასრულობაში…
პასუხად ვთქვი-არა, ჩემი შვილი ილაპარაკებს თქო! და აგერ, ორი წლის თავზე, სამ ენაზე დაიწყო ფერების ჩამოთვლა.
4 წლის შემდეგ, დიახ, იმარჯვებ, იმიტომ რომ მთელ სამყაროს გადაუდექი და დაიწყე ბრძოლა!
ვიჯექი გაოცებული, გახარებული, სიტყვებ დაკარგული, რაღაცნაირად დასვენებული, ბედნიერი და “დაცლილი”, თითქოს უმძიმესი ლოდი მომწყდა გულიდან!!!
ექიმმა ისიც მითხრა: „გრძნობები არ ექნება, შეეგუეო“ – არა მეთქი!!!
მუხლს ქვემოთ რეფლექსები აუმუშავდა, 3 თვეა რაც გრძნობებმა გაიღვიძეს. დავარდნისას რომ ეტკინა, ისე გამიხარდა, ვეღარ დაეცემა ძირს და თავის მირტყმას ვეღარ ეცდება რადგან სტკივა, ვერ დაიძრობს ძირში თმას, შესაბამისად ვეღარც შეჭამს, მადლობა უფალს „სტკივა“!
წელიწადნახევარია არ გაგვითენებია ჰოსპიტალში, არ გვქონია 39-40 სიცხე, ღმერთო, დავისვენეთ…. 50 წუთიანი ოპერაცია (ნარკოზით) გადავიტანეთ!!!
წელს, ბებომ, გოგებაშვილის ანბანი 1 თვეში დაასრულებინა. როცა სურვილი აქვს გადაშლის და კითხულობს, ასევე კითხულობს რუსულ “აზბუკას”, ესპანურ ანბანს და წერს ყველა ენაზე მის სახელს.
ინგლისურად, წაღმა-უკუღმაც ითვლის და გზაში ყველა აბრას კითხულობს. 5 ენა აითვისა, ბაბუას სომხურად ელაპარაკება. სიამაყით, სიყვარულით და ბედნიერებით მევსება გული..
როცა 4000 კილომეტრზე, ბავშვი სამკურნალოდ გყავს წამოყვანილი და უფროსი შვილის მონატრება გულს ყოფს ორად, როცა უნდა იყო ძლიერი და ყველა გზა ეძებო ბავშვის განვითარებისთვის, ყველაზე მეტად რაც მშობელს გჭირდება თანადგომა, ყურადღება და სიყვარულია.
ყველა ბავშვს სჭირდება მშობლების სიყვარული, განსაკუთრებულ ბავშვებს, მილიონჯერ მეტად და წამლად…
ამ შედეგამდე დიდი და დაუღალავი შრომის შედეგად მივედით, ამიტომ გირჩევთ:
- ელაპარაკეთ რაც შეიძლება მეტი და ყველაფერზე ბავშვებს.
- მეტი აქტივობები, სუფთა ჰაერი, მთა (თოვლიანი), ზღვა, მეტი შეხება ბუნებასთან.
- იარეთ საყიდლებზე ერთად და ეცადეთ ერთად აკეთოთ ყველაფერი.
- როცა რამე უნდათ, ჯერ მოქმედებით გაჩვენოთ და სანამ არ გეტყვით რა უნდათ-არ მისცეთ!
ასე ერთხელ მთელი საათი ველოდე, სანამ ბოლოს არ მითხრა – „მომე“
- შეაქეთ ყოველ წარმატებულ ნაბიჯზე, ნათქვამ სიტყვაზე, ნახატზე,…
- მოუყევით ლექსები, წაუკითხეთ ზღაპრები. ისინი ყველაფერს ისმენენ!
როგორც იცით, აქ წამოსვლამდე ბოლო 11 წელი ვმუშაობდი ყველაზე განსაკუთრებულ ბავშვებთან, ბედნიერი ვარ რაც შევძელი მათთვის.
ზუსტად ვიცოდი, რომ საქართველოში ამ შედეგს ვერ მივაღწევდი, ვერ გავწვდებოდი ხარჯებსაც. ამიტომ წამოვედით.
დროზე დასმულმა დიაგნოზმა, ცენტრმა, სპეცკლასმა, სწორმა მიმართულებამ, სტენოგრაფიამ, ნევროლოგიამ, ფსიქიატრიამ და ფსიქო-სოციალმა, სოციალმა თუ ფსიქოლოგმა და ფსიქო პედაგოგიკამ, ხელი შეგვიწყო ძალიან.
ეს ყველაფერი პროგრამის ნაწილია, საქართველოში უმეტესობა ფასიანია და თერაპიის რაოდენობა ძალიან ცოტაა ბავშვების განვითარებისთვის.
ამხელა წინსვლა იმანაც განაპირობა, რომ ეს წლები მთელი ჩემი დრო, ენერგია, განათლება თუ აქტივობები, ყველაფერი გვანცაზე იყო მორგებული.
დედაჩემი და ჩემი უფროსი გოგოც რომ ჩამოდიან, ყველა გვანცას რეჟიმით ვცხოვრობთ…
ასევე ჩემი მშობლების ხელშეწყობით, რომ უფროსი შვილი ნინი მოვლილია, სწავლა-განათლება, ხატვა, ფანდური, გიტარა, სიმღერა, დედის დიდი მონატრებით, ჩვენ ეს შევძელით!!!
რა თქმა უნდა ძალიან ბევრია კიდევ სამუშაო გვანცას ქცევებზე, მაგრამ ყველაზე რთული უკვე გადავლახეთ.
ამჟამად ველოდებით ცენტრს, რადგან 6 წლის შესრულდა და საბუთებია გასაახლებელი. დროებით არ გვყავს 2 სპეციალისტი და ლოგოპედი.
აქ მაინც სხვა მენტალიტეტია, გვანცა მართლა დედოფალივითაა. რა თქმა უნდა რამდენჯერმე შემხვდნენ “ცხოვრებით განაწყენებულებიც”…
აბა ადამიანი, რომელიც „განსაკუთრებულ“ ბავშვს დაუყვირებს, წაართმევს, არ გაუკეთებს, არ მოეფერება, არ მოუვლის, არ დაუთმობს, დაჩაგრავს და ასე შემდეგ… თავად აქვს დიდი პრობლემა და ძალიან უბედურია…
დედებო! არ გეწყინოთ, გული არ გაიტეხოთ! თქვენ, განსაკუთრებული ბავშვების განსაკუთრებული მშობლები ხართ და იამაყეთ ამით!
სამწუხაროდ, საქართველოში უფრო რთულადაა საქმე და მივმართავ ყველა დედას! არასდროს და არავის დააჩაგვრინოთ თქვენი შვილები, დაიცავით თქვენი და თქვენი შვილების უფლებები, მიმართეთ სამართალდამცავ ორგანოებს.
დედას სასწაულები შეუძლია, როცა თქვენ გჯერათ-ბავშვიც დაგყვებათ! არავის გააბედინოთ მოგექცეთ უსამართლოდ!
და რაც მთავარია…
ბავშვები ყოველთვის გრძნობენ, როცა დედა ცუდადაა, განსაკუთრებული ბავშვები.
5 წელი დამჭირდა, რომ გადამელახა ეს შინაგანი შფოთვა, შიში, დაძაბულობა, სრულიად დამემშვიდებინა გონება და ეს მართლა მუშაობს!
თქვენი შვილების წინსვლა და წარმატება, თქვენს ხელშია დედებო, დედის შინაგანი განწყობით ცხოვრობს განსაკუთრებული ბავშვი და დაუხატეთ მათ სამყარო ყველა ფერებში, აცხოვრეთ ზღაპარში!
ჩვენ შევძელით, შეძლებთ თქვენც!
გისურვებთ წინსვლას, წარმატებებს და ფერად ცხოვრებას!“
იხილეთ სხვა სტატია ამ თემაზე, წასაკითხად, დააწკაპუნეთ ფოტოზე⬇️
